O cigarro prendido axudaba a encher de cinza o borralleiro que estaba na mesa camilla. El, con barbas brancas e unha gorra calada ata as cellas, debuxaba ceros no aire ca axuda do fume do “negro”. Facía tempo que non reollaba aquel vello libro que estaba no terceiro estante, o lado dos atlas que tempo atrás tanto uso lle dera. Agora xa vello e con poucas forzas permitíase o luxo de sentarse na cadeira de madeira, pousalos pes no braseiro e voltar a vista atrás axudado polos libros da súa xuventude.
O almanaque comenzara a conta atrás, nunca pensara niso, e agora nun día de chuva e de vento parecía imperdoable que non pensara nas cousas que quería facer antes de irse. Así que pousou o libro o lado do borralleiro, apagou o cigarro e sacou o gorro. Pasou a súa man encallada polas barbas, de arriba cara baixo, percorrendo todo o seu rostro dende as meixelas ate o queixo, deixando caer a man ate onde terminaban os cabelos brancos, repetiu este movemento unhas cantas veces, ca tranquilidade que só dan os anos, ca esperanza que ofrece o tempo e ca naturalidade dun que nunca utilizara unha coitela de afeitarse.
De sócato levantouse, colleu un cuaderno Enri e sacou a pluma que levaba na camisa. Con sutilileza sacou a tapa pousouna na madeira da mesa e preparouse a escribir. “Que podo facer antes de irme?”
“O certo é que nunca antes pensara en que facer antes de morrer. Curiosa paradoxa que nos trae a vida, todo o tempo atrás simplemente vía as horas pasar, sen prisa, como quen espera un autobús, ou como aquel que espera tomando un café a que o da mesa do lado termine co periódico. Hoxe, sin que a data supoña un aliciente, sin que a miña saúde me dixera que facer, empuño unha vella pluma, con menos uso do debido, pero con moita tinta. Que podo facer antes de irme?”
ocioloxia 
Deixar unha resposta