Algo se move no Morrazo!!!
Nace un novo espazo sobre ocio. Nel podremos ver tódalas actividades deportivas e de ocio que temos nos concellos do Morrazo!
Moito ánimo e longa vida!!!
Algo se move no Morrazo!!!
Nace un novo espazo sobre ocio. Nel podremos ver tódalas actividades deportivas e de ocio que temos nos concellos do Morrazo!
Moito ánimo e longa vida!!!
Esto de pasear ou navegar pola web é o que ten. Un día apareces nunha desas páxinas que che fan recordar por que o de internet é un dos mellores inventos da humanidade. Xustamente isto foi o que nos pasou o día que coñecimos a Amateurs Hotel, pese o seu nome sensual e case pornográfico, Amateurs Hotel pouco, ou nada, ten que ver ca pornografía, de tódolos xeitos é un portal que seduce, e que a vez xunta os amantes da fotografia, do cine, da música, da pintura,…
Realmente interesante deixarse “seducir” polos encantos dos miles de artistas “amateurs” que deixan parte do seu legado neste portal. Animo a todos a facer o mesmo e deixar un recordo nesta web, facendo qeu a lenda de Amateurs Hotel sega “increcendo”.
A continuación deixamos algúns dos nosos preferidos…
A continuación pásovos un relato, en castelán, que me pareceu moi interesante…
Hubiera
sido divertido. Eso es todo. No es algo que me vaya a comer por dentro
mucho tiempo. Eso es todo. Aprovechar el presente. Hubiera tardado
menos en hacer las maletas de no ser porque malinterpretaba las
señales. Porque me empeñé en meter más libros que calzoncillos. Ahora
ya tengo leído todo lo que tenía por leer. Ahora ya sé por dónde salir
de esta ciudad. Fui al cine y lo que más me sedujo de la película fue,
a parte de la actriz, los créditos del final. Todo lo que salió después
del The End. Ya no se hacen películas con un The End al final. A mí me
gusta que las cosas que tienen final lo ponga bien claro. Me gustan las
cosas claras. Me gustan las maletas sin deshacer. Me gusta viajar sin
saber qué te vas a encontrar. Será divertido en todo caso. Todo lo que
queda por hacer será divertido. Compraré libros nuevos. Y colocaré The
End’s a todo cuanto vaya dejando atrás. A todo cuanto quede atrás.
E por que non un graffiti, arte na rúa…
Tum-Tam-Tum!!! Suena un silencio agradable, ya lo decía un sabio, respeta lo que no quieres cambiar. Mientras en mi mente multitud de sonidos acompañan un simple quebranto de dientes, el pálpito de mi corazón y un abrir y cerrar de ojos. Las pestañas se mueven, las siento. Mis labios han cobrado vida, parecen latir con el andar…
Ahora mi sonrisa se despeina por ir en contra de los vientos, y florecen las ortensias del paraiso prohibido. Mis geranios han recuperado el color que meses atrás habían perdido. El invierno volverá, pero ahora me toca a mi mover ficha. En este ajedrez no gana quien mejor juega, si no quien se adelante. Todavía suena el silencio.
Y si elijo ser un avión que atraviese el Atlántico, como dejar el sonido de los reactores, para que en mi azotea aniden golondrinas, y en mi mano no pinchen las espinas. Otro me ha dicho, si no pincha, no duele, y si no duele no vuelve. Que más me dá, si no soy yo el que soñará despierto, son monedas que nunca bailarán en manos encalladas. Son escopetas cargadas, en este planeta que un día dirá no aguanto más. En esta estepa de sentimientos, es esta falta de empatía, en este tiesto donde desborda el agua, en esta tierra donde no hay sitio para más semillas.
Y si mi cama es de cemento, y si mis flores no tienen canciones, y si mis ganas se quedan en el camino, y si un día un sueño se cambia de lugar, espero que cerca de donde puedan anidar los albatros que vuelan con recelo cerca de mi azotea. En donde se me ha olvidado colocar la escalera que lleva a las altas copas de naranjos en flor, flor de azahar que muerde el aire y perfuma tu mirada. Flor de Azahar que persigue mi alma y que mi verso desvela. Flor de Azahar que entre mis linteles se ha echo un hueco, y ahora respira sal de mi cuerpo, que se ha quedado pegada por los años a la sombra de este invierno.
Mientras me escondo bajo tu falda y me emborracho de tu sonrisa, me agazapo en tu mirada y en tus mejillas busco mis labios perdidos. Buscando un lienzo donde mostrar mi alcoba vacía. Y ahora, luchan en la alborada caballeros de negro, que con una guadaña resultan tristes pasionarias. Te regalo mi forma de andar, por que sin ella no podría ser yo. Te regalo mi esperanza, pues en ella deposito mis ansias de volver a volar.
Comentarios recentes