CANTANDO UNHA DE GARDEL

Como quen morre sen darse conta, como quen escribe por escribir ou fala por falar. Como aquela que reza, como a que pensa en branco ou simplemente existe. Como o que insulta, como o que increpa por increpar ou espera unha resposta. Como o que navega sen rumbo, como o que non ten brúxula ou mapa. Como a que colecciona odio en lugar de rosas, como a que colecciona espiñas en lugar de pétalos.

Como o que chora por non rir, como o que aguanta por aguantar. Como a que luita sen principios, como a que sigue a Vicente ou o rebaño. Como o que come sen ter gañas de comer e bebe sen ter gañas de comer (Mago). Como a que asinte e agocha a cabeza, como a que esconde o rabo ou baixa as orellas. Como o que prefire ser que estar e estar que ser, como o que vive sin vivir e o vivir é un sinvivir.

Como a que pecha o puño en alto, como a que grita ou berra. Como o que canta unha de Gardel, como que hoxe che traigo unha gardenia ou unha rosa vermella. Como a que bica a meixela amiga, como a quen non lle pesa dicir quérote ou ámote. Como o que dá unha man sen precisar que lla davolvan, como o que vive para que vivamos ou para que disfrutemos. Como a que aloumiña a túa ialma, como a que pecha os ollos para verte ou sentirte. Como que me chamo África e sinto que enfermo, como que me chamo pobreza e choro ou morro. Como a que denuncia a un animal vestido, como a que non consinte que a menosprecen ou maltraten. Como o que hoxe fotografía o teu sorriso para empapelar a parede do cuarto, como o que graba a túa voz para oila unha e outra vez no reproductor ou na memoria.